Φάρσα ή κέρασμα; Οι μάσκες του Χαλογουίν
Φτάσαμε σε ένα ακόμα Χαλογουίν, τη γιορτή της Αμερικής που έχει καθιερωθεί πια και στην
Ελλάδα. Τι γίνεται όμως τόσο στις ελληνικές Απόκριες, όσο και στο Χαλογουίν; Παιδιά και
μεγάλοι φοράνε μάσκες και προσπαθούν να ξεγελάσουν τους άλλους ή να ξεγελαστούν. Αυτό
από την ψυχοθεραπευτική πλευρά, την οποία θέλω να αγγίξω με αυτό το μικρό κείμενο, με
κάνει να σκέφτομαι τις μάσκες που φοράμε και πώς τις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας.
Ζούμε και στην εποχή της μάσκας, που έχει κρύψει πίσω της όλα τα χαμόγελα, άλλωστε.
Μάσκα, λοιπόν, στη δουλειά για να αντέχουμε την πίεση και τις προσταγές της σύγχρονης
άποψης για την εργασία, ενώ μέσα μας νιώθουμε να καταρρέουμε, να κουραζόμαστε, να
πιεζόμαστε αφόρητα. Όμως, όταν μας ρωτήσουν τι κάνουμε, απαντάμε «καλά» και συνεχίζουμε
να εκτελούμε τα καθήκοντά μας αγόγγυστα. Μάσκα και στο σπίτι που γυρνάμε, ενώ
ενδεχομένως τα πράγματα με τον/τη σύντροφο έχουν καιρό να είναι καλά και ζούμε μια
συμβατική ζωή. Όμως, ελέω και παιδιών, θα κάνουμε πράγματα μαζί, θα πάμε διακοπές, θα
βγούμε έξω. Ενώ στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε πια ποιος/ποια είναι δίπλα μας και
θέλουμε να φύγουμε και κυρίως να ζήσουμε. Φοράμε τόσες πολλές μάσκες στη ζωή μας, που
πλέον δεν γνωρίζουμε ότι έχουν γίνει δεύτερη φύση, σαν του Ιππότη με τη Σκουριασμένη
Πανοπλία του Ρόμπερτ Φίσερ, που η πανοπλία-μάσκα είχε κολλήσει πάνω του σε τέτοιο βαθμό
που δεν ήξερε πώς είναι χωρίς αυτή και φυσικά δεν μπορούσε πια να τη βγάλει.
Η σύγχρονη ψυχολογία προστάζει να γίνουμε ο εαυτός μας. Εγώ σκέφτομαι, ακούγοντας και
τους θεραπευόμενους ή θεραπευόμενές μου καμιά φορά, αν όντως αυτό πλέον είναι εφικτό.
Όπως συνηθίσαμε τις μάσκες του Covid, έτσι και μερικοί για πάρα πολλά χρόνια έχουμε
συνηθίσει τις αόρατες μάσκες μας. Πώς λοιπόν να αλλάξουμε κάτι που δεν βλέπουμε πια; Πώς
θα βγάλουμε μια μάσκα που δεν ξέρουμε καν την ύπαρξή της; Χαμογελάμε, παίζουμε ρόλους,
δινόμαστε, κάνουμε χατίρια, χανόμαστε, κρατάμε τα συναισθήματά μας, δεν εκφραζόμαστε, δεν
προχωράμε. Όλα τα κρύβει αυτή η μάσκα! Μα πιο πολύ κρύβει τις ανασφάλειες και τους φόβους
μας. Τις ενοχές μας και τον δισταγμό μας να πάρουμε την ευθύνη. Κι έτσι, για να ξαναγυρίσω
στο πνεύμα του Χαλογουίν, κάνουμε φάρσες σε συναδέλφους, φίλους και συντρόφους μας,
προσπαθούμε να τους ξεγελάσουμε για να κερδίσουμε την αγάπη τους. Εκείνη που
στερηθήκαμε μικροί. Και εκείνοι τελικά συμπαθούν ή αγαπάνε το μασκοφόρο άτομο. Το άτομο
που δεν γνώρισαν ή δεν ασχολήθηκαν να γνωρίσουν ποτέ (κρυμμένοι πίσω από τις δικές τους
μάσκες), που δεν ξέρουν τι κρύβει μέσα του, τι θέλει να πει και η μάσκα μπροστά στο στόμα του
το πνίγει.
Δύσκολο να φύγει η μάσκα. Θέλει επίγνωση, προσπάθεια, ψυχοθεραπευτική δουλειά και
επιμονή. Θέλει γνώση της αλήθειας, ταξίδι μέσα μας, αποφάσεις και ανάληψη ευθύνης.
Ας τα κεράσουμε, λοιπόν, στον εαυτό μας. Ας γευτούμε τη γλύκα τους στο τέλος.
Και ας κρατήσουμε το Χαλογουίν και τις Απόκριες για να παίζουμε και να γινόμαστε εκείνο το
άλλο, το φαντασιακό, αυτό που όντως δεν είμαστε.