Η πολυκατοικία

Ας φανταστούμε τον εαυτό μας σαν μια πολυκατοικία. Έχουμε κάνει τα σχέδια, έχουν πέσει τα θεμέλια, έχουν σηκωθεί οι όροφοι, έχουν νοικιαστεί ή αγοραστεί τα διαμερίσματα. Ας υποθέσουμε τώρα ότι σε κάθε διαμέρισμα κατοικεί μια πεποίθηση για τον εαυτό μας. Στον πρώτο όροφο, οι φόβοι, στον δεύτερο τα άγχη, στον τρίτο οι πυρηνικές πεποιθήσεις, στον τέταρτο οι γνώμες των άλλων και στον πέμπτο οι πράξεις που δεν τολμήσαμε να κάνουμε ποτέ. Στον έκτο υπάρχει ένα δώμα, όπου έρχεται να κατοικήσει μια μικρή ελπίδα. Αρχικά, δεν πηγαίνουμε ποτέ εκεί. Αλλά μετά από λίγο, γινόμαστε φίλοι με αυτήν. Και σύντομα φτιάχνουμε μαζί έναν κήπο εκεί ψηλά. Και περνάμε όμορφα. Μετά από λίγο καιρό, ενώ συχνάζαμε στους άλλους ορόφους, μετακομίζουμε εκεί μαζί. Δεν χωράμε, όμως, και θέλουμε μεγαλύτερο διαμέρισμα. Κατοικούνται, όμως, όπως είπαμε. Ψάχνουμε λύσεις και ρωτάμε μηχανικό. Μας λέει ότι πρέπει ή να βρούμε τρόπο να διώξουμε τους άλλους κατοίκους ή να γκρεμίσουμε την πολυκατοικία. Αλλιώς δεν θα αλλάξει η ζωή μας ποτέ. Πώς θα γκρεμίσουμε, όμως, ό,τι χτίσαμε τόσα χρόνια; Θα πέσει και το δώμα μαζί άλλωστε. Αλλά έχουμε πάρει την απόφαση πια. Θα αλλάξουμε τη ζωή μας! Έτσι, ξεκινάμε από τον πρώτο και σιγά σιγά ανεβαίνουμε ως τον πέμπτο. Μαθαίνουμε να μη φοβόμαστε, να μη μας καταβάλλει το άγχος, να σκεφτόμαστε θετικά για εμάς, να μην επηρεαζόμαστε από τους άλλους και τέλος να πράττουμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Και σε λίγο καιρό, εμείς και οι φίλες μας, η θετική σκέψη και η ελπίδα, γινόμαστε ιδιοκτήτες και κάτοικοι της πολυκατοικίας μας, όπου τώρα πια σε κάθε βεράντα υπάρχει ένας μικρός κήπος.